Een 40 uur durende, avontuurlijke busreis

Hee allemaal,

Mijn vorige blog was geloof ik geëindingd met de mededeling dat ik door zou gaan naar Abancay. In Peru gaan de dingen alleen niet altijd zoals je ze van te voren bedenkt. Ik ben namelijk niet in Abancay geweest. Wat ik wel heb meegemaakt was een lange en avontuurlijke busreis.
Het begin van de reis verliep prima. Na een aantal uur stopte de bus echter, zonder bij een busstation te zijn. Gelukkig zat er in de buurt van mij een vrouw uit Argentinie die ook engels sprak en erg behulpzaam was. Zij kon mij vertellen dat er een staking was. De weg was versperd en we konden niet verder. Dit is blijkbaar vrij normaal in Zuid-Amerika. Als mensen iets van de overheid willen is het versperren van een nationale hoofdweg vaak het meest effectief voor de stakers, de overheid zal uiteindelijk wel in moeten ingrijpen. Na een half uur gingen we al weer rijden, gelukkig, dacht ik, dat viel reuze mee. Maar natuurlijk was dat veel te optimistisch, we stopte even verderop weer. Inmiddels was het 11 uur in de avond het werd ons verteld ons dat het beter was om te gaan slapen. Een beetjes spannend was dat wel, we konden niet zien wie of wat er buiten was, alles was donker. Maar gelukkig kon ik uiteindelijk toch slapen. Toen het de volgende ochtend licht was, zag ik dat we bij een benzinestation stonden, samen met vele andere bussen, vrachtwagens en wat auto´s. Gelukkig konden we naar buiten. De stakers hadden met stenen en auto´s de weg geblokkeerd, maar verder deden ze niet zo veel. De uren vertreken, er kwamen meer stakers, die nu ook dingen schreeuwden, ze wilde lagere electriciteitskosten bleek. Gelukkig waren er veel mensen en had ik mensen ontmoet die ik anders niet tegen was gekomen. Bijvoorbeeld drie Schotse mannen, die op een motor van Argentienië naar Alaska reden om geld op te halen voor blinden. Het leek erop alsof het wachten nog wel een paar dagen kon duren, maar opeens, rond 5 uur klonken er blije kreten, we konden door rijden! Inmiddels had ik al bijna een dag verloren, we hadden zeker 20 uur gewacht. Daarom besloot ik om te vragen of ik met de zelfde bus meteen door kon naar Lima, ook omdat ik bang was dat de stakers misschien weer opnieuw de weg zouden blokkeren, want het was niet duidelijk waarom we door mochten rijden. Wat bleek, we waren al die tijd al voorbij Abancay, waar we niet op het busstation waren geweest, omdat ook hier de weg versperd was. En niemand had iets gezegd! Achteraf bleek dat de mensen die naar Abancay moesten gewoon langs de weg waren uitgestapt.
En zo kwam ik na een reis van 40 uur, eindelijk aan in Lima. Het volgende probleem was dat mijn bagage blijkbaar toch in Abancay was. In Peru zijn ze er goed in om dingen met veel zekerheid te zeggen, terwijl achteraf blijkt dat het helemaal niet klopt. Zo hadden ze me ook wijsgemaakt dat mijn bagage nog in de bus zou zijn. Uiteindelijk viel het allemaal mee gelukkig, mn bagage kwam de volgende dag aan. Als jullie dit alles lezen denken jullie misschien dat het allemaal vreselijk was, maar ik bekijk het ook posief: ik heb weer wat meer van de Peruaanse cultuur leren kennen, veel nieuwe mensen ontmoet en best wat geld bespaard (omdat ik voor de 40 uur duurende reis minder dan 10 euro heb betaald!).
De dagen in Lima was ik weer bij mijn peetoom Warmolt, wederom gezellig en ook wel fijn om een paar iets rustigere dagen te hebben voordat ik door ging naar Pucallpa.
Deze reis was vandaag, dit keer met het vliegtuig. Via mijn stageplek had ik een overnachtingsplek geregeld. Het was erg primitief, hadden ze al gezegd. En dat is het zeker. Vanmiddag was erg geen stromend water en de badkamer wordt afgesloten met een douchegordijn. Affin, ik hoef er maar 1 nacht te zijn en in de jungle zal ik ook niet al te veel luxe hebben! Vanmiddag was ik naar het centrum van de stad geweest, heel anders dan de andere steden die ik tot nu toe had bezocht. Veel armer en ik heb geen enkele andere toerist gezien. Een jonge man begon nog een gesprek met mij, in het spaans, net nu ik mn taalgids niet mee had. Ondanks dat het lastig communiceren was, leek hij wel heel aardig. Na een tijdje nodigde hij mij uit mee mee naar zijn huis te gaan, om daar een film te kijken. Dat leek me toch niet zo een goed idee. Maar hoe maak je dat duidelijk als je de taal niet goed spreekt en je hem ook niet wil kwetsen. Uiteindelijk leek hij het toch te begrijpen en was liet ik hem enigsinds teleurgesteld achter.
Morgen ga ik door naar mijn stageplek, eerst met de bus, dan de rivier over met de boot, vervolgens nog een bus en boot en dan moet ik als het goed is aankomen bij Esperanza Verde, waar ik de komende 20 weken zal blijven. Ik ben heel benieuwd!